membraanintegriteitsassays

Membraanintegriteitsassays zijn analytische methoden die de integriteit van membraansystemen evalueren, zoals cellulaire plasma membranen en synthetische lipidbilayers (bijv. liposomen). Ze bepalen of het membraan intact blijft onder verschillende omstandigheden of bij blootstelling aan stoffen, encryptte lekkage of membraanbeschadiging detecterend.

Er zijn twee hoofdtypen: celgebaseerde assays en modelmembraanassays. Celgebaseerde assays meten lekken of schade aan het cellulair membraan, bijvoorbeeld via LDH-release uit beschadigde cellen of via de opname van membraandodingsmarkers zoals propidiumjodide. Modelmembraanassays gebruiken reconstitueerde membranen (liposomen of supported lipid bilayers) waarin een marker zoals carboxyfluoresceïne of calceïne is ingesloten; bij membraanlek wordt de fluorescence gemeten. Veel gebruikte methoden zijn fluorescent leakage assays, dye-uptake/-lekkagemetingen en elektrofysiologische metingen die veranderingen in membraanpermeabiliteit of -potentiaal registreren.

Toepassingen: beoordeling en kwaliteitscontrole van liposomale drugafgiftesystemen en andere nanomaterialen, evaluatie van desinfectantia en conserveermiddelen, toxiciteitsonderzoek en veiligheidsbeoordeling in de farmaceutische en voedingsindustrie.

Interpretatie: een verhoogde lekkage duidt op membraanovertreding onder de testcondities, maar resultaten moeten vaak worden bevestigd met orthogonale assays vanwege model- en markerafhankelijke biases.

Beperkingen: in vitro modellen schieten mogelijk tekort bij het representeren van in vivo omstandigheden; interacties tussen marker en testonderdeel kunnen de readout beïnvloeden; de keuze van methode hangt af van het membraantype en de onderzoeksdoelstelling.

---