luchtdoorlaatbaarheiden

Luchtdoorlaatbaarheden verwijst naar de mate waarin een materiaal of een gebouwschil lucht laat doorlaten bij een bepaald drukverschil. Op materiaalniveau gaat het om de permeabiliteit van het materiaal zelf; op gebouwniveau gaat het om de luchtdichtheid van de omgevende constructie. In de bouwkunde wordt onderscheid gemaakt tussen de intrinsieke luchtdoorlaatbaarheid van materialen en de algehele luchtdichtheid van een gebouw:

Metingen en eenheden: De luchtdoorlaatbaarheden van gebouwen worden meestal bepaald met een blower-door test volgens ISO 9972 / EN 13829. Daarbij wordt een ventilator in een opening in de gebouwschil geplaatst en wordt een drukverschil gecreëerd (bijvoorbeeld 50 Pa). De benodigde luchtstroom om dit verschil te handhaven levert de maatregel q50, uitgedrukt in m3/(h·m2), of het equivalent in n50, uitgedrukt als het aantal verversingen per uur bij 50 Pa (ach50).

Belang en toepassingen: Een lagere luchtdoorlaatbaarheid betekent minder warmteverlies, beter thermisch comfort en minder kans op tocht en condensatie. Daarom is luchtdichtheid een cruciale parameter voor energielabels, gebouwenontwerp (bijv. passiefhuizen) en bouwregelgeving.

Factoren en beïnvloeding: De mate van luchtdoorlaatbaarheid wordt beïnvloed door afwerkingskwaliteit, details rondom kozijnen en naden, penetraties voor leidingen en kabels, materiaaldikte en -kwaliteit, veroudering en schade, evenals externe wind en temperatuurverschillen.

Standpunten en normen: Internationaal en regionaal bestaan normen en richtlijnen voor het meten en beoordelen van luchtdoorlaatbaarheden, met name ISO 9972 / EN 13829 voor gebouwen, en aanvullende normen voor onderdelen zoals ramen en deuren. Het begrip blijft een centraal criterium in ontwerp, toetsing en onderhoud van gebouwen.