korzeniem

Korzeń to podziemny organ roślin naczyniowych, który pełni kluczowe funkcje: kotwienie rośliny w glebie oraz pobieranie wody i soli mineralnych. Często odgrywa także rolę magazynującą zapasy pokarmowe i uczestniczy w transporcie substancji do pędów. Rozwój korzenia zaczyna się od końca wzrostowego, chronionego czapką korzeniową, która ułatwia penetrację gleby i odbiera sygnały geotropowe. Za czapką mieści się stożek wzrostu (merystem apikalny), w którym powstają nowe komórki. W strefie wydłużania komórki wydłużają się, a w strefie różnicowania różnicują się w tkanki takie jak naskórek z włoskami korzeniowymi, kora, endoderma oraz centralny rdzeń (stele) zawierający ksylem i floem.

Korzenie różnią się budową i układem. U roślin dwuliściennych typowy jest korzeń palowy (taproot), z silnym, centralnym korzeniem głównym i licznymi korzeniami bocznymi; u roślin jednoliściennych dominują korzenie włosienkowe (sieciowe). Wśród korzeni występują także modyfikacje: korzenie spichrzowe magazynujące zapasy, korzenie kotwiczące, a także korzenie powietrzne u epifitów. W zależności od środowiska korzenie mogą rozwijać gałęzie przystosowane do absorpcji wilgoci z powietrza, gleby lub wody.

Relacje z innymi organizmami: korzenie często wchodzą w symbiozę z grzybami tworzącymi mikoryzę, która powiększa powierzchnię absorpcyjną. U roślin strączkowych na korzeniach rozwijają się guzki korzeniowe zamieszkiwane przez bakterie nitrogen-fixing (Rhizobium), które przetwarzają azot atmosferyczny na formy użyteczne dla roślin. W języku polskim forma korzeniowa korzeniem jest narzędniowa; korzeń odmienia się według deklinacji: korzeń, korzenia, korzeniowi, korzeniem, korzeniu.