kalibratieinterval

Kalibratieinterval is de tijdsduur of het aantal gebruiksuren tussen opeenvolgende kalibraties van een meetinstrument, met als doel de meetnauwkeurigheid en traceerbaarheid te waarborgen. Het interval wordt vastgesteld op basis van factoren zoals de stabiliteit van het instrument, de kriticiteit van de meting, de omgeving, gebruiksintensiteit en de risico’s verbonden aan afwijkende metingen.

In normen en standaarden zoals ISO/IEC 17025 en ISO 10012 wordt aangemoedigd om kalibratie-intervallen systematisch te bepalen, rekening houdend met prestatiehistorie en onzekerheidsbudget. Traditioneel worden vaak vaste intervallen gehanteerd, maar veel organisaties kiezen voor condition-based of reliability-based benaderingen. Dit vereist het verzamelen en analyseren van historische prestatiegegevens, drift en afwijkingen, evenals een kosten-batenanalyse van kalibratie versus risico’s.

Methoden voor het bepalen van het interval omvatten onder meer: betrouwbaarheid- en risicoanalyse (bijv. FMEA), evaluatie van meetonzekerheidsbudget, gebruiksfrequentie en omgevingsomstandigheden, en terugkerende evaluatie na onderhoud of reparatie. Documentatie is essentieel: kalibratiecertificaten, traceerbaarheid naar SI-eenheden, en notities over afkeur, reparatie of verschuivingen in het interval.

In de praktijk kan het kalibratieinterval variëren van korte perioden voor precisie-instrumenten in veeleisende omgevingen tot langere perioden bij hoogst stabiele instrumenten in gecontroleerde omstandigheden. Regelmatige herziening van het interval is aanbevolen bij veranderingen in gebruik, omgeving, of instrumentprestaties.