interferentievermogen

Interferentievermogen is een term uit de analytische chemie en verwijst naar het vermogen van stoffen in een monster om de meetrespons van een analyt te verstoren. Met interferentie wordt bedoeld dat de aanwezigheid van andere componenten in de matrix het signaal, de detectie of de berekening van de concentratie van de target-verbinding beïnvloedt. Dit kan leiden tot systematische fouten (bias), verlies van nauwkeurigheid of verandering in de precisie van de meting.

Het interferentievermogen hangt af van factoren als de samenstelling van de matrix, de concentratie van mogelijke interferenten, de aard van de analyte en de detectiemethode. Voorbeelden zijn co-eluerende of chemically vergelijkbare stoffen bij chromatografische methoden, of stofklassen die dezelfde detectietechniek gebruiken en zo het signaal versterken of onderdrukken.

Het beoordelen van interferentievermogen gebeurt meestal tijdens method validation. Praktische benaderingen zijn het testen van potentiële interferenten bij relevante concentraties, spikeren van monsters, en het vergelijken van meetresultaten in verschillende matrices (matrix-matching). Ook kunnen internal standards en isotope-labeling worden ingezet om interferentie te corrigeren, en afwijkingen in de calibratie te compenseren door matrix-gecorrigeerde kalibratie.

Maatregelen tegen interferentie omvatten selectieve detectiemethoden (zoals LC-MS/MS), optimalisatie van de monstersamenstelling en voorbehandeling (zuivering, SPE), chromatografische scheiding, en validatie volgens normen en richtlijnen (bijv. ICH Q2). Het concept is cruciaal voor de betrouwbaarheid en reproduceerbaarheid van analytische metingen.