elektromiografie

Elektromyografie, ook wel elektromiografie genoemd, is een neurofysiologische onderzoeksmethode die de elektrische activiteit van skeletspieren meet om de spierfunctie en innervatie te beoordelen. De techniek wordt toegepast om afwijkingen in zenuwen en spieren vast te stellen en om de aard van zwakte of pijn te helpen verklaren.

Er zijn twee hoofdtypen: intramusculaire EMG met naaldelektroden en oppervlakkige EMG met elektroden op de huid. Bij intramusculaire EMG worden fijne naalden in de spier geplaatst; bij oppervlakteme worden elektroden op of nabij de huid boven de spier geplaatst. De geregistreerde signalen bestaan uit motor unit potentials en interferentiepatronen, die informatie geven over de werking van zenuwen, spiervezels en de verbinding daartussen.

EMG wordt vaak gecombineerd met zenuwgeleidingsonderzoek (NCS) om de functie van zenuwen en de sensorimotorische verwerking te evalueren. Klinische toepassingen omvatten de diagnose en differentiatie van radiculopathie, polyneuropathie en myopathie, het beoordelen van spierzwakte en krampen, en de follow-up van neuromusculaire aandoeningen. In onderzoeks- en revalidatiesettings wordt EMG ook gebruikt voor het bestuderen van motorische controle en als hulpmiddel bij het ontwerpen van therapieën en prothetische interface.

Procedures en veiligheid: needle EMG kan onaangenaam zijn en vereist vaak lokale anesthesie; de risico’s zijn beperkt maar kunnen infectie of bloedingen omvatten bij verhoogd risico. EMG-interpretatie vereist een ervaring neurofysioloog en resultaten moeten altijd in klinische context worden geplaatst.