doelinflatiepercentage

Doelinflatiepercentage is het beoogde niveau van inflatie dat een centrale bank of monetaire autoriteit nastreeft, uitgedrukt als een procentuele verandering van het prijsniveau over een jaar. Het doel dient als anker voor inflatieverwachtingen en vormt een essentieel element van het monetaire beleid.

Het doel kan op verschillende manieren worden vastgesteld. Veel centrale banken kiezen voor een vast doelpunt, meestal around 2 procent per jaar, maar sommige bellen een band vast (bijvoorbeeld een marge van plus of min één procentpunt) of hanteren een vorm van gemiddelde inflatie targeting. Daarnaast kiezen sommige instellingen voor een prijsniveau- of gemiddelde inflatiedoelstelling, wat betekent dat zij streven naar een longer-run niveau van inflatie.

Metingen en tijdshorizon: inflatie wordt meestal gemeten aan de hand van de consumentenprijsindex (CPI). In sommige economieën wordt ook de PCE of kerninflatie (zonder volatielere componenten zoals voedsel en energie) bekeken. Doelen hebben meestal een middellange termijn horizon, zodat beleidsmakers tijd hebben om de rente en andere instrumenten aan te passen en verwachtingen te sturen.

Beleid en instrumenten: het doel beïnvloedt de beleidsreactie. Bij afwijkingen van het doel passen centrale banken de beleidsrente aan, leveren zij gerichte communicatie (forward guidance) en, indien nodig, onconventionele instrumenten zoals verkochte of aangekochte activa.

Kritiek en randvoorwaarden: het doel kan onder druk komen door structurele factoren of schokken aan de aanbodzijde. Geen enkel doel garandeert perfecte stabiliteit; geloofwaardigheid en duidelijke communicatie zijn cruciaal voor effectieve inflatieverwachtingen.

Voorbeelden: in moderne economieën ligt het inflatiedoel vaak rond de 2 procent, maar beleidskaders variëren per land en door de jaren heen, met aanpassingen naar gematigde of gemiddelde inflatiebenaderingen.