diepteresolutie

Diepteresolutie, ook wel diepte-resolutie genoemd, is het vermogen van een beeldvormend systeem om twee punten die zich op verschillende afstanden tot de opticale as bevinden, langs die as te onderscheiden. Het is een onderdeel van de ruimtelijke resolutie en verschilt van de laterale resolutie, die gaat om onderscheid langs het vlak loodrecht op de as.

De diepte-resolutie hangt af van de gebruikte techniek, van de golflengte of signalistische kenmerken en van de optische of mechanische configuratie. In de praktijk wordt diepte-resolutie uitgedrukt in afmetingen (meestal millimeters of micrometers) en kan die variëren met instellingen zoals frequentie, NA of slice thickness. Over het algemeen verbeteren kortere golflengten, hogere frequenties en betere optische sectie- of reconstructie-technieken de diepte-resolutie.

Ultrasound: de axiale (diepte) resolutie wordt sterk bepaald door de ruimtelijke pulslengte. Hogere transducerfrequenties bieden doorgaans een betere diepte-resolutie, hoewel dit vaak ten koste gaat van diepte-doordringing. Klinische systemen leveren meestal meerdere millimeters axiale resolutie; bij hoge-frequentie-ultrasound kan dit sub-millimeter worden.

Optische microscopie: de axiale resolutie wordt grotendeels bepaald door de golflengte en de numerieke apertuur (NA). Hogere NA en kortere golflengten verbeteren de diepte-resolutie. Confocale en twee-foton-technieken verbeteren optische sectie en daarmee de diepte-resolutie; lichtsheet-microscopie biedt vaak uitstekende verdadeira optische 3D-resolutie.

MRI en CT: in deze modaliteiten wordt diepte-resolutie bepaald door voxel- of slicethickness. Klinische MRI kent typische isotrope voxelgroottes van circa 1–2 mm (meer in onderzoek) en CT meestal 0,5–1 mm, met hogere-resolutie scanners tot nog fijner. Diepte-resolutie is cruciaal voor accurate 3D-reconstructie en structurele meting.