basisdiagnostiek

Basisdiagnostiek is een systematische, patiëntgerichte aanpak om een voorlopige diagnose en behandelplan te formuleren op basis van de presentatie van de patiënt. Het combineert gestructureerde anamnese, gericht lichamelijk onderzoek en de selectieve inzet van basale diagnostische onderzoeken en observatie.

Het wordt vooral toegepast in de eerstelijnsgezondheidszorg en bij veel voorkomende, niet-acute klachten. Doel is tijdig red flags herkennen, onnodige onderzoeken vermijden en een passende vervolgstap bepalen, waaronder behandeling, zelfzorg, of verwijzing naar specialisten.

De kernonderdelen zijn: anamnese, lichamelijk onderzoek en het opstellen van een korte differentiaaldiagnose. Daarna wordt bepaald welke basale onderzoeken nodig zijn, zoals vitale functies, urinetest, basaal bloedonderzoek of een ECG, en wanneer beeldvorming of aanvullende tests nodig zijn. Een duidelijke veiligheidsafweging en afspraken over follow-up horen bij het proces.

Processtappen in de praktijk omvatten: triage en veiligheid; het formuleren van de differentiaaldiagnoses; afweging van de benodigde onderzoeken; interpretatie van de resultaten; opstellen van een behandel- of verwijzingsplan en planning voor follow-up.

Basisdiagnostiek wordt in opleidingen voor artsen en in de huisartsenzorg onderwezen en sluit aan bij nationale richtlijnen. Het is geen vervanging voor uitgebreide diagnostiek bij complexe klachten of onzekere gevallen; bij twijfel is tijdige verwijzing of consultatie van een specialist aangewezen. Het doel is snelle, doelmatige evaluatie en patiëntveiligheid.