bakteriostatycznoci

Bakteriostatycznosc, w kontekście medycyny i farmakologii, odnosi się do zdolności substancji przeciwbakteryjnych do hamowania wzrostu i rozmnażania bakterii, bez natychmiastowego ich zabijania w standardowych warunkach. W praktyce granica między bakteriostatycznym a bakteriobójczym efektem nie zawsze jest wyraźna; niektóre leki mogą działać bakteriostatycznie w określonych stężeniach i bakteriobójczo w wyższych.

Mechanizmy bakteriostatyczności najczęściej obejmują hamowanie syntezy białek bakteryjnych lub syntezy kwasu foliowego. Przykłady obejmują makrolidy, tetracykliny, linkozamidy i chloramfenikol (hamowanie syntezy białek) oraz sulfonamidy i trimetoprim (hamowanie syntezy kwasu foliowego). W przeciwieństwie do leków bakteriobójczych, które często niszczą ścianę komórkową lub uszkadzają DNA bakterii, bakteriostatyki utrzymują bakterie przy życiu w ograniczonym tempie, co umożliwia układowi odpornościowemu walkę z infekcją.

Zastosowanie kliniczne zależy od rodzaju zakażenia, miejsca infekcji oraz stanu układu odpornościowego pacjenta. W wielu przypadkach infekcji wywołanych wrażliwymi bakteriami leczenie bakteriostatycznym lekiem bywa skuteczne, zwłaszcza gdy odpowiednio funkcjonuje odpowiedź immunologiczna. W ciężkich lub wymagających szybczego zniszczenia bakterii sytuacjach lekarze częściej sięgają po leki bakteriobójcze.

Wrażliwość bakterii na leki oceniana jest w testach wrażliwości na antybiotyki, które pomagają określić, czy dany środek ma działanie statyczzne czy nawet bakteriobójcze wobec konkretnego patogenu. O decyzji terapeutycznej decyduje zwykle lekarz, biorąc pod uwagę wyniki badań, stan pacjenta i lokalne wytyczne.