absorbancji

Absorbancja, w kontekście fotometrii, to miara ilości światła pochłoniętego przez próbkę przy określonej długości fali. W praktyce najczęściej mierzona jest w spektrofotometrii UV–Vis i odgrywa kluczową rolę w analizach chemicznych i biochemicznych. Absorbancję mierzy się w sposób bezpośredni poprzez stosunek natężenia światła padającego na próbkę do natężenia światła, które przez nią przechodzi.

Transmittancja T, równa stosunkowi I/I0, wiąże się z absorbancją wzorem A = -log10(T). Dzięki tej zależności, absorbancja informuje, jaka część światła została pochłonięta przez substancję w roztworze.

Prawo Beer–Lamberta opisuje zależność między absorbancją a parametrami układu: A = ε(λ) c l. Tutaj ε(λ) to molowy współczynnik pochłaniania przy określonej długości fali, c – stężenie substancji, a l – długość ścieżki optycznej (zwykle w centymetrach). W praktyce dąży się do liniowego zakresu stężeń, w którym absorbancja rośnie proporcjonalnie do c.

Pomiar absorbancji wykonywany jest w spektrofotometrze, przy stałej długości fali i z odpowiednim blankiem (roztwór bez badanej substancji) w celu wyzerowania instrumentu. Właściwa obserwacja i kalibracja są kluczowe dla uzyskania dokładnych wyników, zwłaszcza przy czystości próbek i jakości cuvet.

Zastosowania absorbancji obejmują szacowanie stężeń roztworów, monitorowanie reakcji chemicznych, analizy biochemiczne i badania enzymów. Ograniczenia obejmują wpływ rozpraszania, fluorescencji, obecność wielu absorbujących składników oraz ograniczenia zakresu liniowego i błędów instrumentalnych.