Werkwoordverenkingssuffix

Werkwoordverenkingssuffix is een term uit de taalkunde die verwijst naar een suffix die aan een werkwoordstam wordt toegevoegd om grammaticale informatie te markeren. In theorie kan zo’n suffix person- en getalovereenkomst van het onderwerp aangeven, en daarnaast tijd, aspect, modus, stem of evidentialiteit. De term wordt niet universeel gebruikt in alle grammaticabundels; sommige studies beschrijven het als een vorm van verbal affixation, andere plaatsen het in een bredere typologie van suffixale morfologie.

Functie en varianten: Een werkwoordverenkingssuffix kan subjectovereenkomst coderen (zoals 1e/2e/3e persoon en enkelvoud/meervoud). Daarnaast kunnen suffixen tijd of aspect markeren en soms modaliteit of evidentialiteit aangeven. De exacte vorm en combinatie met andere morfemen variëren per taal. In ergatieve of nominatief-accusatief systemen kan de suffix transitivity of agent- versus patient-rollen markeren, of in andere systemen neutraal blijven. Sommige talen gebruiken uitsluitend suffixen voor deze informatie, terwijl anderen ze combineren met clitics of hulpwerkwoorden.

Voorbeelden (fictief): In de hypothetische taal Verbon heeft het werkwoordstam druv- twee suffixen: -a en -e. druv-a betekent “hij schrijft” (3e pers, tegenwoordige tijd). druv-e betekent “wij schreven” (1e pers, verleden tijd).

Zie ook: werkwoordvervoeging, suffix, morfologie, syntaxis.