Verwijderingspraktijken

Verwijderingspraktijken is een verzamelterm voor procedures en beleidslijnen die organisaties hanteren voor het permanent verwijderen van gegevens, documenten en fysieke materialen uit systemen en omgevingen. Ze bestrijken zowel digitale als fysieke verwijdering en zijn van toepassing op interne systemen, leveranciersketens en klantgegevens.

In informatietechnologie en informatiebeveiliging richt een verwijderingspraktijk zich op veilige verwijdering van data. Veelgebruikte methoden zijn cryptografische uitwissen (cryptographic erasure), waarbij de data onleesbaar wordt doordat de sleutel wordt verwijderd; overschrijven met willekeurige data (data erasure); en fysieke vernietiging of shredding van opslagmedia. Voor compliance kunnen daarnaast beleid en procedures omtrent bewaartermijnen en data-minimalisatie vereist zijn. Verificatieprocessen en audit trails zijn noodzakelijk om te bewijzen dat verwijdering effectief is uitgevoerd.

Juridisch en ethisch kader: in de Europese Unie regelt de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG/GDPR) het recht op verwijdering onder bepaalde omstandigheden en vereist zorgvuldige omgang met persoonlijke gegevens, inclusief passende bewaartermijnen.

Milieu- en leveranciersaspecten: bij elektronische apparatuur is verwijdering onderworpen aan milieuregels zoals WEEE en RoHS, met nadruk op recycling en veilige verwijdering van gevaarlijke stoffen.

Standaarden en best practices: normen zoals NIST SP 800-88, ISO/IEC 27001/27002, ISO/IEC 27040 en DIN 66399 bieden richtlijnen voor opslagmedia-sanitatie en beleid. Organisaties ontwikkelen zo’n beleid op basis van risico's, met duidelijke verantwoordelijkheden, training en toezicht op leveranciers.

---