Veldgeschut

Veldgeschut is een term uit de militaire kunst voor artillerie die op het slagveld indirect vuur levert vanaf de eigen positie, meestal om infanterie, pantsertroepen en verdedigingsposities te ondersteunen. Het doel is om vijandelijke structuren en troepen te raken die niet direct zichtbaar zijn vanuit de eigen positie. Het vuur kan worden ingezet op verschillende afstanden en met verschillende hoeken, afhankelijk van het type kanon, de munitie en het doel.

Veldgeschut omvat doorgaans kanonnen en houwitsers die getrokken kunnen worden of op een gepantserd, zelfrijdend chassis geplaatst zijn. Het onderscheidt zich door het gewicht en bereik: veldkanonnen hebben vaak een lange bereik en lage vuurhoek, terwijl veldhouwitsers een hogere vuurhoek en sneller opschaling mogelijk maken. Veelvoorkomende calibers zijn 105 mm en 155 mm, hoewel kleinere systemen ook voorkomen. Het vuur wordt gecoördineerd via vuurleidingseenheden en observatieposten, en kan worden ondersteund door moderne netwerken en sensoren.

Ammunitie voor veldgeschut omvat hoogexplosieve granaten, fragmentatiegranaten, rook- en verlichtingmunitie, evenals tracermunitie. Moderne stukken kunnen ook precisiegeleide munitie afvuren, zoals GPS-gerichte shells die de nauwkeurigheid vergroten en doelwitten op grotere afstand raken. Daarnaast bestaan er verschillende soorten bereikvergroting, zoals raketondersoorten en long-range rounds.

Historisch gezien ontstond veldgeschut in de vroegmoderne oorlogvoering en maakte het door de 19e en 20e eeuw grote sprongen door de invoering van terugslagsystemen, breech-loading en mechanisatie. In de tweede helft van de 20e eeuw verschenen zelfrijdende veldkanonnen en gepantserde houwitsers, waarna de moderne veldartillerie zich verder professionaliseerde. Vandaag blijft veldgeschut een kernonderdeel van de vuurondersteuning in veel legers, met standaardisaties en een groeiende rol van precisie en netcentrische samenwerking.