Sigmamethodologieën

Sigmamethodologieën verwijzen naar een reeks methoden en technieken die samen Six Sigma vormen, een kwaliteitsverbeteringsaanpak die gericht is op het verminderen van variatie in processen en het terugdringen van defecten. Het doel is defecten te reduceren tot maximaal 3,4 per miljoen kansen, wat wordt gezien als een Six Sigma-niveau op lange termijn, rekening houdend met een veronderstelde verschuiving van circa 1,5 sigma.

De oorsprong ligt bij Motorola in de jaren tachtig, waar Bill Smith de aanpak ontwikkelde en later verder werd uitgewerkt door Mikel Harry. General Electric maakte Six Sigma in de jaren negentig wereldwijd bekend onder leiding van Jack Welch. De aanpak is procesgericht en projectmatig, met data-gedreven besluitvorming en een focus op klantwaarde.

De belangrijkste methoden zijn DMAIC voor bestaande processen (Define, Measure, Analyze, Improve, Control) en DMADV voor ontwerp of herontwerp van processen (Define, Measure, Analyze, Design, Verify); DMADV wordt ook wel Design for Six Sigma (DFSS) genoemd. Sommige organisaties gebruiken aanvullende varianten zoals DFSS- of DMEDI-structuren afhankelijk van de context.

Een typische implementatie is projectmatig, met rollen zoals Green Belts, Black Belts en Master Black Belts, ondersteund door een businesschampion. Veel gebruikte hulpmiddelen zijn onder meer SIPOC, VOC, FMEA, DOE (Design of Experiments), statistische procescontrole (SPC), Pareto-analyse, root-cause-onderzoek (5 Why’s) en Value Stream Mapping.

Toepassingsgebied omvat zowel productie als dienstverlenende sectoren en softwareontwikkeling. Voordelen zijn kwaliteitsverbetering, betere processtabiliteit en kostenreductie; nadelen kunnen investeringen in opleiding en tooling, en kritiek op een mogelijk overmatige focus op cijfers ten koste van bredere klantbehoeften zijn.

---