Restauratieindicatie

Restauratieindicatie, often geschreven als restauratie-indicatie, is een voorlopige beoordeling van de mogelijkheid, aanpak en kosten van een restauratie van een object, kunstwerk of gebouw. Het wordt doorgaans opgesteld door een conservator-restorator of een gespecialiseerde restauratieinstantie en dient als basis voor beleids- en financiële besluitvorming. De indicatie geeft aan of restauratie haalbaar is, welke restauratieve benaderingen mogelijk zijn, welke materialen en technieken plausibel zijn, en een raming van tijdsduur en kosten.

Een restauratieindicatie omvat doorgaans een samenvatting van de huidige toestand, potentiële behandelingen, materiaal- en techniekkeuzes, en ethische overwegingen zoals reversibiliteit, compatibiliteit en conserveringsdoelen. Ook worden uitvoeringsfase, benodigde expertise en eventuele risico’s benoemd. De informatie is gebaseerd op een eerste inspectie, eventueel aangevuld met non-destructief onderzoek en historisch onderzoek.

Procesmatig wordt een restauratieindicatie vaak op verzoek opgesteld door eigenaren, musea, verzekeraars of overheidsinstellingen. Het dient als onderdeel van een bredere plannings- en subsidieroute en kan geleid worden tot een uitgebreider restauratieplan, een begroting en een tijdschema. De indicatie kan worden bijgesteld na aanvullende onderzoeken of na de start van de restauratie.

Beperkingen en draagwijdte: een restauratieindicatie is geen garantie voor een definitieve uitkomst en geen bindende opdracht. De inhoud kan veranderen bij nieuwe bevindingen of gewijzigde condities van het object. De praktijk sluit doorgaans aan bij professionele normen en ethische richtlijnen voor conservering en erfgoedbeheer.