Rentepariteit

Rentepariteit is een groep economische theorieën die de relatie between renteverschillen en wisselkoersbewegingen verklaart. De belangrijkste varianten zijn dekkingsrentepariteit (CIP) en onbedekte rentepariteit (UIP). Deze benaderingen geven inzicht in arbitragemogelijkheden en in hoe investeerders wisselkoersen inschatten in relatie tot buitenlandfinanciering.

Dekkingsrentepariteit stelt dat de forward wisselkoers op termijn zodanig beweegt dat investeren in binnenlandse activa en het hedgen van valutarisico hetzelfde rendement oplevert als investeren in buitenlandse activa zonder hedge. Hierdoor ontstaat een no-arbitragevoorwaarde die vaak uitgedrukt wordt als F = S × (1 + i_d) / (1 + i_f), waarbij F de forward koers is, S de huidige spotkoers, i_d de binnenlandse rente en i_f de buitenlandse rente. Met CIP wordt verondersteld dat het renteverschil volledig wordt weerspiegeld in de forward-koers.

Onbedekte rentepariteit gaat een stap verder door uit te gaan van verwachting: de verwachte verandering in de spotkoers weerspiegelt het renteverschil. Concreet stelt UIP dat de wisselkoersverwachtingen zodanig bewegen dat de verwachte rendementen op binnenlandse en buitenlandse activa gelijk zijn, waardoor E[S_{t+1}] ≈ S_t × (1 + i_d)/(1 + i_f). In de praktijk treden echter risico’s en premies op, waardoor UIP vaak afwijkt van waarheidsgetrouwe gelijkheid.

Beperkingen en empirische relevantie: CIP schiet vaak op korte termijn weinig arbitragekansen voorbij, maar transactiekosten en beperkingen kunnen de aanname ondermijnen. UIP vertoont doorgaans zwakkere empirische steun door risicopremies, kapitaalbeperkingen en veranderlijke marktomstandigheden. Desondanks blijft rentepariteit een nuttig referentiepunt voor het begrijpen van valutabewegingen en renteverschillen.