Przymiotnik

Przymiotnik, w polszczyźnie, to część mowy służąca do opisywania lub określania rzeczowników. Wyraża cechy, takie jak kolor, wielkość, pochodzenie, materiał, a także przymioty charakteru. Przymiotniki nie istnieją samodzielnie w zdaniu bez odniesienia do rzeczownika, lecz mogą występować zarówno w funkcji przydawki (przed rzeczownikiem, np. zielony liść), jak i w funkcji orzecznikowej (po czasownikach łączenia, np. liść jest zielony).

Odmiana przymiotników polega na zgodności z rzeczownikiem w rodzaju (męski, żeński, nijaki), liczbie (l. poj. i l. mn.) oraz przypadku. Przymiotniki odmieniane są również przez stopnie wyrażające porównanie: równy (pozytywny), wyższy (porównawczy) i najwyższy (superlative). Przykłady: duży – większy – największy; dobry – lepszy – najlepszy; zły – gorszy – najgorszy. Niektóre przymiotniki mają nieregularne formy w stopniach, co wpływa na użycie w zdaniu.

Funkcje znaczeniowe przymiotników są szerokie: określają cechy rzeczy lub osób, mogą określać właściwości niematerialne (np. „miły człowiek”). Mogą również pochodzić od innych części mowy, tworząc przymiotniki od rzeczowników lub czasowników (np. „drewniany”, „metalowy”). W zdaniach przymiotniki najczęściej występują przed rzeczownikiem, ale mogą też występować samodzielnie w funkcji określenia lub w funkcji orzeczenia po czasownikach łączeniowych.