Proszkowanie

Proszkowanie to termin używany w kilku dziedzinach techniki i przemysłu, odnoszący się do stosowania suchych proszków oraz do procesów związanych z ich wytwarzaniem lub zastosowaniem. W praktyce wyróżnia się dwa główne obszary znaczeniowe: nanoszenie proszków na powierzchnie w celu uzyskania powłok oraz obróbkę polegającą na wytwarzaniu lub modyfikowaniu proszków jako samego produktu.

Powłoki proszkowe stanowią kluczowe zastosowanie proszkowania. Proces polega na naniesieniu suchego proszku, najczęściej polimerowego, na uprzednio przygotowaną powierzchnię, często naładowaną elektrostatycznie. Cząstki przywierają do powierzchni, a następnie w piecu ulegają topnieniu i fuzji, tworząc trwałą, odporną na czynniki zewnętrzne powłokę. Ta technika ogranicza użycie rozpuszczalników i pozwala na grube, jednolite wykończenie.

W rolnictwie, przemyśle spożywczym i kosmetycznym proszkowanie odnosi się także do stosowania suchych proszków jako dodatków lub ochronnych powłok na nasiona, a także do posypywania żywności cukrem pudrem lub skrobią. W takich zastosowaniach wykorzystuje się różne typy proszków i metody aplikacji, w tym mechaniczne dozowanie i różnorodne urządzenia sypiące.

Zalety obejmują wysoką wydajność materiałową, ograniczenie emisji lotnych rozpuszczalników, dobry wygląd estetyczny i trwałość powłok. Ograniczenia to wysokie wymagania dotyczące przygotowania podłoża, konieczność suszenia i wygrzewania, ograniczenia w złożonych geometriach, a także kwestie zdrowia i bezpieczeństwa związane z pyłami.

Historia proszkowania obejmuje rozwój powłok proszkowych od lat 50. XX wieku, z rosnącą popularnością w motoryzacji, budownictwie i produkcji sprzętu, dzięki korzystnym właściwościom ochronnym i środowiskowym.