PerzischArabische

Perzisch-Arabische is een term die in het Nederlands wordt gebruikt om te verwijzen naar het Perso-Arabische schrift, de schrijfwijze die wordt gebruikt voor de Perzische taal (Farsi) en Dari. Dit schrift is gebaseerd op het Arabische alfabet maar is aangepast aan de klanken en morfologie van het Perzisch.

Kenmerkend voor het Perso-Arabische schrift zijn onder meer vier extra letters die niet in het Arabisch voorkomen: پ (pe), چ (che), ژ (zhe) en گ (gaf). Daarnaast wordt in het dagelijks schrijven meestal geen korte klinker geschreven; diakritische tekens kunnen wel voorkomen in leer- of woordenboeken. Het schrift maakt gebruik van samenstellingen en ligaturen en kent verschillende kalligrafische stijlen.

Historisch is het Perzisch in de loop der tijd met dit alfabet gaan schrijven na de Arabische veroveringen. In de middeleeuwen werd de Perso-Arabische schrijfwijze steeds verder ontwikkeld en verfijnd. Een belangrijke kalligrafische stijl voor Perzisch is Nastaliq, dat geliefd is voor poëzie en literaire teksten, terwijl Naskh vaker wordt gebruikt voor gedrukte en formele teksten. Daarnaast heeft het schrift in de islamitische en Perzische wereld invloed gehad op verwante talen, zoals Urdu, waarbij lokale aanpassingen en extra letters zijn ingevoerd.

Tegenwoordig is het Perso-Arabische schrift de standaard schrijfwijze voor Perzisch in Iran en Afghanistan (Dari). Het blijft ook belangrijk in de bredere Persio-Arabische wereld en in de digitale ruimte, waar Unicode en diverse fonts de weergave en invoer van Perzisch schrift mogelijk maken.