Kostenpluscontracten

Kosten-pluscontracten zijn contractvormen waarbij de opdrachtgever de werkelijke, noodzakelijke kosten die de opdrachtnemer maakt vergoedt en hiernaast een vergoeding betaalt. De vergoeding kan bestaan uit een vast bedrag, een variabele fee die afhankelijk is van kosten of van prestatiecriteria, of een combinatie daarvan. Doel is vooral flexibiliteit bij projecten met onzekerheden in scope, complexiteit of techniek, zoals onderzoek en ontwikkeling, grootschalige bouw- of infrastructuurprojecten en sommige overheidsopdrachten.

Voordelen van kosten-pluscontracten zijn onder meer een grotere aanpasbaarheid aan veranderende eisen, betere samenwerking en een grotere kans op succesvolle uitvoering bij onduidelijke of evoluerende specificaties. Nadelen zijn onder andere het gebrek aan prijszekerheid voor de opdrachtgever, het risico op kostenoverschrijding en het vereiste streng kostenbeheer, transparantie en toezicht, inclusief uitgebreide administratie en auditing.

Typen kosten-pluscontracten omvatten onder meer kosten-plus-fixed-fee (CPFF), kosten-plus-incentive-fee (CPIF) en kosten-plus-award-fee (CPAF). Bij CPFF ontvangt de opdrachtnemer een vaste vergoeding bovenop de werkelijk gemaakte kosten; bij CPIF kan de vergoeding toenemen of afnemen op basis van kosten- en tijdprestaties; bij CPAF wordt de vergoeding toegekend op basis van beoordelingspunten en een award-fee-systeem. Belangrijke voorwaarden zijn openboek accounting, duidelijke definities van reimbursable costs, overhead- en indirecte kosten, wijzigingsprocedures en auditrechten.

Toepassingsgebieden zijn vooral de publieke sector, defensie, grote infrastructuurprojecten en R&D-trajecten waar flexibiliteit en samenwerking essentieel zijn.