Individuatie

Individuatie is het proces waarbij iemand een steeds volwassener en zelfstandiger persoonlijkheid ontwikkelt door innerlijke tegenstellingen te integreren tot een samenhangend geheel. Het begrip wordt voornamelijk gedragen door de Jungiaanse psychologie, maar wordt ook in filosofie en sociale wetenschappen gebruikt om zelfvorming en autonomie te beschrijven. Het doel is niet louter maatschappelijke of statusmatige onderscheidingen, maar innerlijke eenwording en heelwording van het individu.

Oorsprong en kernideeën: Het begrip is ontwikkeld door Carl Gustav Jung binnen de analytische psychologie. Individuatie verwijst naar het proces van bewustwording en integratie van onbewuste inhoud in het bewuste, zodat de persoonlijkheid een structuur krijgt die dichter bij het zelf (Self) staat. Het vraagt om confrontatie met de schaduw, en een relatie met de anima/animus en andere archetypen, waarna een meer evenwichtige en realistische zelfbeleving ontstaat. Het is een levenslang proces.

Proces en methoden: Praktisch kan individuatie plaatsvinden via droomanalyse, actieve verbeelding, het werken met symbolen en mythen, en psychotherapie. Het onbewuste levert beelden en impulsen die helpen begrijpen wie men is en wat men als mens wil zijn. Het persoonlijke en het collectieve onbewuste spelen beide een rol; men streeft naar integratie in plaats van repressie van tegenstellingen.

Kritiek en variatie: Het concept is invloedrijk, maar ook omstreden vanwege een gebrek aan meetbaarheid en culturele bias. Sommigen bekritiseren het als esoterisch; anderen zien het als een bruikbaar kader voor persoonlijke ontwikkeling. In bredere zin verwijst individuatie ook naar zelfvorming en autonomie in filosofische en sociologische discussies, met aandacht voor sociale rolfiguren en identiteitsvorming.