Indicatiestelling

Indicatiestelling is het proces waarmee wordt beoordeeld of een gezondheidszorghandeling, diagnostische toets of andere interventie voor een patiënt aangewezen is. De beoordeling berust op de aard en ernst van de aandoening, de verwachte baten en risico's, de beschikbare alternatieven en de geldende richtlijnen. Het doel is om passende zorg te bieden, onnodige ingrepen te voorkomen en verantwoorde besluitvorming te stimuleren.

Proces en elementen: meestal start bij de klinische vraag en anamnese, gevolgd door aanvullend onderzoek en het verzamelen van relevante data. Vervolgens wordt een indicatie geformuleerd: wel/niet of onder welke voorwaarden. Contra-indicaties en patiëntgerelateerde factoren zoals leeftijd, comorbiditeiten, functieniveau en voorkeuren worden meegewogen. De afweging vindt plaats volgens evidence-based richtlijnen en, indien nodig, via multidisciplinair overleg. Gedeelde besluitvorming en informed consent zijn standaardonderdelen, en de uiteindelijke indicatie wordt zorgvuldig gedocumenteerd. In sommige systemen draagt indicatiestelling ook bij aan vergoeding en zorgbudgetten.

Toepassingsgebieden: indicatiestelling is van belang bij medische behandelingen, chirurgische ingrepen, diagnostische tests, preventieve maatregelen, revalidatie en palliatieve zorg.

Kwaliteit en uitdagingen: variatie tussen zorgverleners, beperkte of veranderende evidence, complexiteit door comorbiditeit en patiëntvoorkeuren kunnen de besluitvorming beïnvloeden. Periodieke herziening en evaluatie van indicaties bevorderen de kwaliteit van zorg.