Challengerexpeditie

Challengerexpeditie, or Challenger expedition, was een Britse Koninklijke Marine wetenschappelijke reis die liep van 1872 tot 1876 aan boord van HMS Challenger. De expeditie werd gefinancierd door de Britse overheid en aangestuurd door de Royal Society met als doel een omvangrijke studie van de oceanen, geologie en biologie van de wereldzeeën mogelijk te maken.

De expeditie werd geleid door naturalisten Wyville Thomson en John Murray en bracht een multidisciplinair team van wetenschappers en technici samen. Over bijna vier jaar en duizenden zeemijlen onderzocht Challenger de Atlantische, Indische en Pacifische Oceanen, inclusief de zuidelijke wateren. Er werden metingen verricht van temperatuur, saliniteit en stromingen, ze werd bathymetrie, en er werden biologische en geologische monsters verzameld. Hiermee legde men de basis voor moderne oceaanwetenschap.

De bevindingen werden gepubliceerd als The Challenger Reports, een monumentale serie van vijftig volumes die tussen 1873 en 1895 uitkwam. Tot de belangrijkste resultaten behoren de eerste systematische metingen van diepzeetemperaturen, de ontdekking van talrijke nieuwe mariene soorten en cruciale inzichten in de diepten en structuur van de oceaanbodem, waaronder onderzeeërs zoals trenches en mid-ocean ridges. De data leidden tot de benoeming van Challenger Deep in de Marianatrogne naar de expeditie.

Erfenis: de Challengerexpeditie geldt als de geboorte van de moderne oceaanografie. Ze bevestigde oceaanwetenschap als een geïntegreerde discipline en legde de basis voor latere onderzoeksexpedities en mariene wetenschappen.