Baselijncorrecties

Baselijncorrecties zijn bewerkingen van meetdata met als doel een baselijn of achtergrondsignaal te verwijderen, zodat de signaalcomponent van interesse duidelijk en vergelijkbaar blijft. Dit is een standaard stap in verschillende analytische en meetkundige domeinen waar drift, ruis of achtergrondsignalering de interpretatie bemoeilijkt.

In spectroscopie, chromatografie, elektrofysiologie en massaspectrometrie komen baselines vaak door instrumentdrift, fluctuaties in de lamp of oplossing, of detector-onderdrukking. Zonder correcte baselijncorrectie kan de herkenning en kwantificatie van pieken of signaalveranderingen verstoord raken. Het doel is meestal om de data zodanig te transformeren dat het gemiddelde baselijnniveau stabiel is (bij voorkeur nul of een bekend referentiepunt).

Veel gebruikte methoden voor baselinecorrectie omvatten polynoom- of spline-baselinefitten, waarbij een laag-orde lijn of kromme langs gebieden zonder significante signalen wordt geschat en van de ruwe data wordt afgetrokken. Andere gangbare benaderingen zijn Asymmetric Least Squares (AsLS) voor spectrale data, en morfologische methoden zoals rolling-ball of top-hat filtering. Geavanceerdere methoden gebruiken penalized regression, wavelet- of modelgebonden technieken.

Het proces omvat doorgaans: identificeren van baselinegebieden (waar geen belangrijke pieken voorkomen), kiezen en passen van een baseline-model, en vervolgens het verwijderen van de geschatte baseline uit de volledige dataset. Soms wordt de gecorrigeerde data teruggeschaald zodat de baselijn op nul of een referentiepunt ligt. Belangrijke overwegingen zijn keuze van methode en parameters, het voorkomen van onder- of overcorrectie en de invloed op echte signalen. Validatie gebeurt vaak door visuele inspectie en evaluatie van foutmetingen in baselineszones.