Baermanntechniek

De Baermanntechniek is een laboratoriummethode om larven van nematoden te isoleren uit feces, bodem of plantaardig materiaal. De methode maakt gebruik van een Baermann-funnel met een filter en een verwarmd waterbassin, zodat levende larven door hun eigen motiliteit in het water migreren en uiteindelijk in een verzamels

kom terecht. De techniek levert vaak een suspensie van larven die microskopisch kan worden onderzocht en geïdentificeerd.

Toepassingsgebied is vooral prominent in de veterinaire parasitologie voor de detectie van longwormlarven bij dieren zoals runderen, schapen en honden. Ook in de volksgezondheid wordt de methode toegepast voor het opsporen van Strongyloides stercoralis bij mensen. Daarnaast wordt de Baermanntechniek gebruikt in onderzoek naar bodem- en plantennematoden waar men larven uit aarde of plantmateriaal probeert te verkrijgen.

Principe en uitvoering: monsters worden bevochtigd en geplaatst op een filter of gaas in de Baermann-funnel. De funnel staat boven een kom met warm water (ongeveer 28-30°C). Na een incubatieperiode van 2 tot 24 uur migreren levende larven naar het water. Het water wordt afgevoerd en de larven worden onder de microscoop geanalyseerd, vaak na concentratie door sedimentatie of filtratie.

Voordelen en beperkingen: de methode is eenvoudig en kosteneffectief en levert vaak levende larven op voor identificatie. Beperkingen zijn onder meer dat alleen motiele larven kunnen worden aangetroffen, sommige nematoden niet migreren onder de gebruikte omstandigheden, en de procedure tijdrovend kan zijn en vers materiaal vraagt.