zuiverheidsgraad

Zuiverheidsgraad is de mate waarin een stof bestaat uit het gewenste bestanddeel, zonder of met weinig aanwezige onzuiverheden. Een hogere zuiverheidsgraad duidt op een kleinere hoeveelheid verontreinigingen die de stof kunnen beïnvloeden. In veel gevallen wordt zuiverheid uitgedrukt als een percentage van de hoofdcomponent ten opzichte van de totale massa (massaprocent) of als een mole fraction; ook wordt vaak gesproken in delen per miljoen (ppm) of per miljard (ppb).

Berekening en interpretatie: zuiverheidsgraad = (massa van belangrijkste component / totale massa) × 100%. In moleculaire termen kan dit worden uitgedrukt als n-hoofdcomponent / n-totaal. De relevantie van een bepaald niveau van zuiverheid hangt af van de toepassing en de gewenste kwaliteit.

Toepassingsgebieden: in de chemie en farmacie bepaalt zuiverheidsgraad de werkzaamheid en veiligheid van reagents en API’s (actieve farmaceutische ingrediënten). In elektronica en materiaalwetenschap is hoge zuiverheid van schaalelementen zoals silicium cruciaal. In de voedingsindustrie en waterzuivering geldt dat onzuiverheden risicobeoordelingen en normen vereisen voor veiligheid en smaak of drinkbaarheid. Verreweg de meeste normen geven vaste grenzen aan welke onzuiverheden zijn toegestaan, vaak afhankelijk van de gewenste productkwaliteit.

Methoden voor bepaling: analytische technieken zoals chromatografie (HPLC, GC), spectroscopie (IR, UV-Vis, NMR), titrimetrie en gravimetrie worden gebruikt om onzuiverheden te detecteren en te kwantificeren. De keuze van methode hangt af van de aard en de concentratie van de onzuiverheden.

Kwaliteitsnormen: de term komt samen met kwaliteitsklassen zoals analytische zuiverheid (AR), chemische zuiverheid (CP) en farmaceutische normen (USP, EP). Normen kunnen per industrie en regio verschillen.