upór

Upór to polskie rzeczownik oznaczający skłonność do bezkompromisowego trzymania się poglądów lub celów mimo napotykanych przeszkód. W zależności od kontekstu może oznaczać zarówno negatywną cechę charakteru – niepodatność na argumenty i niechęć do zmiany decyzji – jak i pozytywną cechę wytrwałości i determinacji w dążeniu do celu.

W języku potocznym często używa się zwrotów: „mieć upór”, „uporczywie dążyć”. Czasem postawa ta bywa wskazywana jako cecha godna podziwu, gdy prowadzi do osiągnięć; w innych sytuacjach opór przed zmianami bywa źródłem konfliktów i problemów w relacjach. Wrażenie uporu zależy od efektu działania oraz intencji osoby.

Synonimy i bliskoznaczenia to: zawziętość, upór, nieustępliwość, wytrwałość (choć wytrwałość bywa oceniana łagodniej). Przeciwieństwa to: uległość, elastyczność, poddanie. W zestawieniu z kontekstem społecznym i etycznym, upór może być postrzegany jako cecha neutralna, zaleta lub wada.

W kontekście kultury i literatury upór często bywa motywem charakterystycznym postaci, które z uporem dążą do celu, często stojąc wobec przeszkód i konfliktów. W języku codziennym upór bywa rozpatrywany w zależności od intencji i efektu działania.

Uwagi: upór nie jest tożsamy z determinacją czy konsekwencją w sensie pozytywnym; w polskim użyciu jego ocenę kształtuje kontekst, intencje oraz skutki podejmowanych działań.