transferprinttechnieken

Transferprinttechnieken verwijzen naar methoden waarbij een afbeelding of patroon van een drager, zoals papier of folie, op een ander oppervlak wordt overgebracht. Het proces berust vaak op warmte, vocht of druk en wordt toegepast op keramiek, glas, textiel, metaal en kunststof.

Historisch ontstond transferdruk op keramiek in de 18e eeuw. Ontwerpen werden op transferpapier gedrukt via gravures op koper, waarna het papier op porselein werd aangebracht en gefixeerd tijdens het bakken.

Keramiek en glas maken gebruik van decals of water-slide transfers. Het transfervel wordt nat gemaakt, op het oppervlak geplaatst en na droging gefixeerd door glazuur en bakken.

Op textiel en sommige kunststof oppervlakken is warmteoverdracht of sublimatiedruk gebruikelijk. Een afbeelding wordt op transferpapier gedrukt met dye-sub-inkten en bij verhitting en druk ingebed in het materiaal; polyester levert de beste resultaten.

Technisch gezien variëren de prestaties sterk per techniek. Voordelen zijn hoge detaillering en snelle massaproductie; nadelen omvatten kosten, beperkte substratecompatibiliteit en was- of kleurvastheid afhankelijk van de gebruikte methode.

Toepassingen omvatten keramiek, interieurdecor, mode en modelbouw. Digitalisering heeft transferprocessen versneld en vereenvoudigd met betere decals en digitale druktechnieken, terwijl er ook aandacht is voor milieuvriendelijke inkten en minder schadelijke procédés.