tohumlarda

Tohumlar, bitkilerin çoğalmasını sağlayan temel yapı birimleridir. Bir tohum genelde üç ana bölümden oluşur: embriyo, besin depoları ve koruyucu dış tabaka. Embriyo, gelecekteki kök ve sürgünün temel yapısını oluşturur; radikül olarak bilinen embriyonik kök ile plumula olarak adlandırılan embriyonik sürgün bulunur. Besin depoları endosperm olarak veya cotyledonlar aracılığıyla sağlanır; bazı türevlere endosperm küçülür veya yok olur ve besinler cotyledonlarda saklanır. Tohum kabuğu olarak testa, içeriği dış etkenlerden korur ve germinasyon sırasında su alımını yönlendirir.

Tohumlar olgunlaşırken desikatasyon ile kuruluk sağlar ve uzun süre canlılıklarını koruyabilirler. Olgun tohumlar dayanıklı hale gelir ve saklanabilir; ancak nem, sıcaklık ve ışık gibi çevresel faktörler canlılığı etkiler. Testa ile korunan tohumlar bazı türlerde dormansi olarak bilinen uyku durumunu sürdürebilir ve çevresel uyarılarla germinasyon tetiklenir.

Çimlenme süreci, uygun koşullarda başlar. İlk adım su emilimiyle (imbibisyon) metabolik faaliyetler yeniden işler. Oksijen gereklidir; nem ve uygun sıcaklıklar çimlenmeyi destekler. İçeride ABA (abscisic acid) ile GA (gibberellin) hormonları arasındaki denge, dormansi’nin kaldırılıp çimlenmenin başlaması üzerinde belirleyicidir. Başarılı bir çimlenmede radikül dışarı çıkar ve ardından plumula gelişerek ilk yapraklar oluşur; bu süreç bitkinin büyüme dönemi için başlangıçtır.

Günümüzde tohumlar tarımsal üretimin temel unsuru olup genetik çeşitlilik ve biyolojik çeşitliliğin korunması için saklama ve dağıtımı önemli rol oynar. Kuru ve serin depolama koşulları, tohum canlılığını uzun süre korur; bazı koleksiyonlar ve tohum bankaları bu amaçla organize edilir.