Home

stijfheidsmeting

Stijfheidsmeting is het proces voor het bepalen van de stijfheid van een materiaal, constructie of weefsel. In de praktijk verwijst stijfheid meestal naar de weerstand tegen verandering in vorm onder belasting, vaak uitgedrukt in moduluswaarden zoals de Youngsmodulus (E) of de shear modulus (G). Het doel is materiaaleigenschappen te karakteriseren, ontwerpkeuzes te onderbouwen en kwaliteitscontrole uit te voeren.

Meetmethoden gericht op statische stijfheid omvatten trek-, druk- en buigproeven, waarbij spanning en vervorming in het

Op kleinere schaal of voor delicate materialen worden instrumented indentation-technieken toegepast, zoals nano- of micro-indenting, waarbij

De nauwkeurigheid van stijfheidsmetingen is afhankelijk van testomstandigheden (temperatuur, snelheid van belasting, randvoorwaarden, oriëntatie) en van

lineaire
regime
worden
gemeten
en
de
modulus
kan
worden
berekend
via
de
spannings-vervormingsverhouding.
Dynamische
methoden
maken
gebruik
van
belastingvariaties
of
trillingen
om
de
opslagmodulus
en
de
verliesmodulus
te
bepalen;
voorbeelden
zijn
dynamische
mechanische
analyse
(DMA)
en
resonantietechnieken.
contactmodellen
(bijv.
Hertz)
worden
toegepast
op
verkregen
kracht-verplaatsingsdata
om
stijfheid
af
te
leiden.
Niet-destructieve
technieken
zoals
ultrasoon-
of
MRI-elastografie
leveren
stijfheidsinformatie
voor
biologische
weefsels
of
bouwmaterialen.
calibratie
en
modellering.
Stijfheidsmetingen
worden
breed
toegepast
in
de
materials
science,
industrie
en
biomechanica,
en
leiden
tot
normen
en
richtlijnen
om
consistente
resultaten
te
waarborgen
(ISO/ASTM-richtlijnen
voor
relevante
meetmethoden).