puntbronnen

Puntbronnen, vaak aangeduid als puntbronnen (Engels: point source), is een abstracte, idealiserende voorstelling van een bron die energie of golven vanuit een zeer klein gebied uitzendt. Deze vereenvoudiging wordt veel toegepast in vakgebieden als elektro- en akoestiek en seismologie, waar afstanden grootschalig zijn ten opzichte van de afmetingen van de bron.

Wiskundig wordt een puntbron vaak gemodelleerd met een bronterm die een Dirac-deltafunctie δ(r−r0) in de golffysica invoert. In de tijdafhankelijke golfvergelijking levert dit de Green-functie op, waardoor het veld uitgedrukt kan worden als een functie van afstand en tijd. Bij staande of veranderende golven heeft een isotrope puntbron een far-field gedrag: de radiatie lijkt op een bolvormige golf met amplitude ∝ 1/r.

Beperkingen: de puntbron is een theoretische vereenvoudiging. Realistische bronnen hebben een finite afmeting en kunnen anisotroop stralen. In de nabije veld (near field) kan de puntbron-aanname misleidend zijn; voor praktische ontwerpen is de bronvorm en -oriëntatie bepalend.

Toepassingen: puntbronnen worden veel gebruikt in antennetheorie, seismologie en akoestiek bij luidsprekers, evenals in optica bij beschrijving van zeer kleine lichtbronnen. De exacte stralingspatronen en tijdafhankelijkheid hangen af van de bronkenmerken en van het medium.

Zie ook: puntbron, Dirac-delta, Green's functie, far-field en nabij veld.