predykatywy

Predykatywy to kategoria gramatyczna w gramatyce języka polskiego odnosząca się do słów, które pełnią funkcję predykatu, czyli uzupełnienia orzeczeniowego w zdaniu. W praktyce predykatywy występują najczęściej po czasowniku być (być, stać się, okazać się) i wskazują cechę, rolę, tożsamość lub stan podmiotu.

Mają różne postacie. Nominalne predykatywy to rzeczowniki lub zaimki w narzędniku, które wyrażają rolę lub zawód, np. on jest lekarzem, ona została nauczycielem. Czasami także inne formy nominalne mogą funkcjonować jako predykatywy w odpowiednich kontekstach. Przymiotnikowe predykatywy to przymiotniki używane w funkcji predykatywnej, na przykład ona jest piękna, on jest dobry, co opisuje stan lub cechę podmiotu. Niektóre zaimki i liczebniki mogą również pełnić funkcję predykatywu, zależnie od kontekstu zdania.

W odróżnieniu od przydawki, która bezpośrednio opisuje rzeczownik znajdujący się w zdaniu, predykatywy stanowią część orzeczenia i odnoszą się do podmiotu. Kształt predykatywów (deklinacja, przypadek) zależy od kontekstu i używanej formy orzeczenia. Ich użycie bywa przedmiotem analiz w gramatyce funkcjonalnej i semantycznej, zwłaszcza w badaniach nad kopiami predykatów i strukturą zdania.

Zobacz także: predykat, copula, orzeczenie, gramatyka polska.