zaimki

Zaimki są częścią mowy w języku polskim, która zastępuje rzeczowniki lub odnosi się do nich. Służą do określania osób, rzeczy, pojęć lub całych zdań, i ich forma często zależy od przypadku, liczby, a w niektórych grupach także od rodzaju. W polszczyźnie wyróżnia się kilka głównych grup zaimków.

Zaimki osobowe odnoszą się do osób i mogą występować jako podmiot lub dopełnienie. Przykłady to ja, ty, on, ona, ono, my, wy, oni, one. Zaimki te zmieniają się według osoby i liczby oraz funkcji syntaktycznej.

Zaimki dzierżawcze (przymiotnikowe i samodzielne) wyrażają posiadanie. Używane są z rzeczownikiem lub stanowią samodzielny zaimek, i często zgadzają się w przypadku, liczbie i, jeśli występują, w rodzaju z rzeczownikiem. Przykłady to mój, twój, jego, jej, nasz, wasz, ich.

Zaimki wskazujące (demonstratywne) wskazują na konkretną rzecz lub osobę i mogą pełnić funkcję zaimka lub przymiotnika. Najbardziej typowe formy to ten, ta, to oraz ci, te.

Zaimki pytajne służą do zadawania pytań i obejmują kto, co, jaki, czyj, ile. Używane w pytaniach bezpośrednich i pośrednich.

Zaimki względne wprowadzają zdania zależne i łączą je z wcześniejszym rzeczownikiem. Najważniejsze to który, jaka, które, co.

Zaimki zwrotne to się i siebie. Służą do oznaczenia czynności zwrotnych lub do wzmocnienia czasowników w wybranych konstrukcjach; się pełni funkcję partykuły, a siebie występuje w dopełnieniach.

Zaimki nieokreślone (ktoś, coś, nikt, nic, wszyscy) odnoszą się do nieokreślonych osób lub rzeczy.

Zaimki stanowią istotny element składniowy, wpływający na gramatykę zdania, a ich odpowiednie użycie ogranicza powtórzenia i precyzyjnie wskazuje odniesienie.