polarisatierichting

Polarisatierichting is de oriëntatie van de elektrische veldvector van een gepolariseerde elektromagnetische golf, zoals zichtbaar licht of radiogolven. Het geeft aan in welke vlak of welke richting het veld oscilleert en is een fundamenteel kenmerk van polarisatie.

Er bestaan verschillende polarisatietypen. Lineaire polarisatie beschrijft een elektrische veldvector die in één vlak oscilleert; circulaire polarisatie ontstaat wanneer het veld in de tijd een cirkel beschrijft; elliptische polarisatie bevindt zich tussen deze uitersten. Voor lineaire polarisatie wordt de richting van de polarisatie uitgedrukt als een hoek ten opzichte van een referentieas.

Polarisatierichting kan worden bepaald met meetinstrumenten zoals polarizers en polarisimeters. De richting en de mate van polarisatie worden vaak beschreven met de Stokes-parameters en de Poincaré-sfeer, waarbij de combinatie van hoeken en ellipticiteit de volledige polarisatie- toestand vastlegt. De mate van polarisatie (DoP) geeft aan hoeveel van het veld gepolariseerd blijft.

Toepassingen van polarisatierichting komen veel voor in de wetenschap en technologie. In optische communicatie wordt polarisatie gebruikt voor polarisatie-multiplexing; in antennes en draadloze systemen moet de polarisatierichting overeenkomen met de ontvangende antenne om verlies door polarisatie-ontkoppeling te minimaliseren. Polariumpatronen en polarisatiefilters worden in beeldvorming, remote sensing en spectroscopie gebruikt, en materialen zoals retarderplaten en anisotrope kristallen worden toegepast om polarisatie te controleren en te beheren.

In de quantumfysica kan polarisatie dienen als een qubit, met compartimenten zoals horizontaal/verticaal of links/rechts circulair. Deze eigenschappen maken polarisatierichting een fundament in zowel klassieke als kwantumtoepassingen.