ordynowanie

Ordynowanie (ordynacja) to akt udzielania święceń duchownemu, który zostaje wyświęcony do pełnienia określonego urzędu w Kościele. W wielu tradycjach chrześcijańskich ordynacja należysz do sakramentów lub ich równoważników i obejmuje nałożenie rąk oraz modlitwę konsekracyjną, prowadząc do przekazania łaski i uprawnień potrzebnych do sprawowania posługi. W Kościele katolickim i prawosławnym wyróżnia się trzy stopnie: diakonat, kapłaństwo i biskupstwo; w większości tradycji protestanckich ordynacja obejmuje posługę diakonu i pastora/kapłana, a rola biskupa bywa obecna w starożytnych kościołach.

Etymologia i historyczny kontekst wskazują, że terminy pochodzą od łacińskiego ordinatio i od polskiego ordynować, które oznaczają „czynić według porządku” lub „uporządkować” w sensie duchowego urzeczywistnienia powołania. W tradycji katolickiej ordynacja ma charakter sakramentalny i przekazuje apostolską sukcesję, która łączy wyświęconego z pierwszym apostołem i całym duchem Kościoła.

W zależności od tradycji różni się znaczenie i praktyka. Kościoły katolicki i prawosławny utrzymują, że tylko mężczyźni mogą być wyświęcani (w obecnych warunkach konsekrowani do diakonatu, kapłaństwa i biskupstwa). Kościoły anglikańskie i niektóre reformowane dopuszczają ordynację kobiet; w wielu kościołach protestanckich ordynacja jest rozumiana mniej sakramentalnie i koncentruje się na powołaniu i posłudze duchownej bez uznania sakramentalnego charakteru.

Ordynowanie ma krytyczne znaczenie dla funkcjonowania kościelnej struktury, pozwala na sprawowanie sakramentów, kierowanie wspólnotą i utrzymanie ciągłości duchowej w ramach apostolskiej sukcesji. Controverse dotyczące zakresu możliwości i płci w ordynacji pozostają przedmiotem dialogów ekumenicznych.