sakramentalnego

Sakramentalny to przymiotnik używany w polskim języku do opisu rzeczy związanych z sakramentami w teologii katolickiej. W języku kościelnym terminu używa się do określania rytuałów, znaków i realiów, poprzez które wierni otrzymują łaskę. Forma sakramentalnego pojawia się w zwrotach takich jak „sakramentalnego charakteru” czy „sakramentalnego wymiaru”.

Etymologia i zakres: Słowo wywodzi się z łacińskiego sacramentum, przeniknęło do polskiego języka kościelnego i odnosi się do zjawisk związanych z siedmioma sakramentami oraz ich liturgicznym porządkiem. Pojęcie to dało również nazwę sakramentalności, która wyraża przekonanie, że znaki i czyny materialne mogą oznaczać i przekazywać Bożą łaskę.

Teologiczne użycie: W teologii katolickiej „sakramentalny” służy do klasyfikowania znaków, obrzędów i materii, które należą do sakramentów. Przykłady obejmują „sakramentalne znaki” – na przykład woda w chrzcie, chleb i wino w Eucharystii, olej czy nałożenie rąk w innych obrzędach. Wyrażenie „sakramentalny wymiar” opisuje, jak codzienne elementy lub czyny uczestniczą w łasce w liturgicznym życiu Kościoła. Pojęcie sakramentalności bywa też używane w kontekście teologii świata, zgodnie z którą stworzenie nosi znak Bożej obecności i może prowadzić ludzi ku Bogu.

Różnica: „Sakramentalny” różni się od „sakralny” — oba odnoszą się do rzeczywistości świętej, lecz „sakramentalny” dotyczy sakramentów Kościoła i ich znaków łaski.

Zobacz także: sakramenty, sakralność, sakramentalność, teologia liturgii, liturgia.