opacifierów

Opacifikatory to dodatki chemiczne stosowane w różnych materiałach, takich jak tworzywa sztuczne, farby, lakier, papier czy kosmetyki, których zadaniem jest nadanie nieprzezroczystości. Działają poprzez rozpraszanie światła, co ogranicza przejrzystość materiału i zapewnia jednolitą barwę oraz ukrycie podłoża.

Mechanizm opacifikacji zależy od różnicy współczynników załamania światła między cząstką a otaczającą matrycą oraz od rozmiaru cząstek. Optymalne cząstki mają rozmiar zbliżony do kilkuset nanometrów do kilku mikrometrów, co skutkuje skutecznym rozpraszaniem widzialnego światła. Dobór opacifikatora uwzględnia kolor, zgodność z matrycą, stabilność termiczną i odporność na światło.

Najważniejsze typy opacifikatorów to związki inorganiczne, takie jak tlenek tytanu (TiO2, zwłaszcza forma rutylowa), siarczan baru (BaSO4) i dwutlenek cynku (ZnO), a także ryte opacifikujące z minerałami mineralnymi (mica, talk, kalcyt). W niektórych systemach stosuje się pigmenty opalizujące i mikropłatki („pearlescent pigments”) zapewniające zarówno opacity, jak i efekt połysku. W kosmetykach i niektórych powłokach często wykorzystuje się również TiO2 w nietrwałych formach.

Bezpieczeństwo i regulacje dotyczące opacifikatorów zależą od formy cząstek i zastosowania. Pyły i nanocząstki mogą stanowić zagrożenie przy wdychaniu; w UE stosowanie opacifikatorów podlega odpowiednim normom REACH i przepisom dotyczącym kosmetyków i farb. W praktyce dobór opacifikatora zależy od wymagań dotyczących koloru, krycia, trwałości oraz kompatybilności z matrycą.