nieorganicznych

Nieorganiczne odnosi się do chemii nieorganicznej oraz do związków i materiałów, które zwykle nie należą do chemii organicznej. W praktyce termin ten obejmuje substancje nie zawierające charakterystycznych łańcuchów węglowych, choć istnieją wyjątki, np. niektóre karbany i cyjanki, które bywają klasyfikowane również jako nieorganiczne ze względu na ich źródła i właściwości.

Zakres nieorganicznej chemii obejmuje tlenki, kwasy nieorganiczne i zasady, sole, związki azotu, siarki i halogenów, związki metali oraz ich stopów, a także związki koordynacyjne i kompleksy. Do materiałów nieorganicznych należą ceramiki, szkło, materiały ceramiczno-metaloorganiczne, polimery nieorganiczne oraz materiały półprzewodnikowe. Dział ten zajmuje się również chemią substancji mineralnych, metalurgią, katalizą oraz chemiczną syntezą i analizą.

Charakter nieorganicznej chemii wyróżnia się między innymi badaniem właściwości strukturalnych, energetyki reakcji, kinetyki, a także interakcji z wodą i tlenem. W praktyce badania łączą chemiczną teorię z chemicznymi technikami analitycznymi i materiałowymi, takimi jak krystalografia rentgenowska, spektroskopia IR i UV-Vis, mikroskopia, tomografia oraz metody analityczne.

Historia nieorganicznej chemii rozwijała się od prac nad minerałami i reakcjami mineralnymi w XVIII–XIX wieku, na przykład dzięki działaniom Jönsa Jacobsa Berzeljusza i Antoine’a Lavoisiera, którzy pomogli ukształtować podstawy systematyzacji związków i reakcji. Obecnie nieorganiczna chemia ma kluczowe zastosowania w przemysłach chemicznym, energetycznym, elektronicznym i medycznym, a także w naukach o materiałach i środowisku.