kompozytowych

Kompozyty, zwane również materiałami kompozytowymi, to materiały złożone z dwóch lub więcej odmiennych składników, które pozostają odrębne w strukturze i razem tworzą nowy, korzystnie działający materiał. Zasada działania polega na połączeniu cech poszczególnych składników, co umożliwia uzyskanie wysokiej wytrzymałości przy niskiej masie, dobrej sztywności i odporności na korozję.

Zazwyczaj kompozyty składają się z matrycy (rozsiana faza, często polimerowa, ceramiczna lub metaliczna) oraz wzmocnienia (np. włókna). Najczęściej stosowane matryce to polimery (epoksydy, poliestry), rzadziej ceramiki i metale. Wzmocnienia obejmują włókna szklane, węglowe i aramidowe. Układ matryca-wzmocnienie determinuję właściwości materiału, takie jak wytrzymałość na rozciąganie, moduł sprężystości, odporność na temperaturę i korozję, a także możliwość kierunkowego ukierunkowania właściwości.

Zalety kompozytów obejmują wysoką wytrzymałość na ciężar, dużą sztywność, korzyści dla projektowania zorientowanego na właściwości i odporność na czynniki środowiskowe. Wady to koszt produkcji, złożoność procesów wytwarzania, pewna typowa anizotropia właściwości, ograniczenia temperaturowe oraz wyzwania związane z naprawą i recyclingiem.

Zastosowania obejmują przemysł lotniczy i kosmiczny, motoryzację, sport i rekreację (np. ramy rowerów, narty), budownictwo, a także turbiny wiatrowe i elektronikę. Procesy wytwarzania obejmują laminowanie, formowanie pod ciśnieniem, wtryskiwanie oraz utwardzanie w autoklawie. Badania nad kompozytami koncentrują się na poprawie trwałości, samonaprawianiu, recyklingu i ograniczaniu kosztów.