kloosterpraktijken

Kloosterpraktijken verwijzen naar de regels, rituelen en dagelijkse routines die in kloosters worden nageleefd om een leven gewijd aan gebed, arbeid en gemeenschap. In de westerse christelijke kloostertradities vormen de belangrijkste elementen de geloften van armoede, kuisheid en gehoorzaamheid en de hiërarchie onder leiding van een abt of abdis. Verschillende ordes hebben hun eigen regels, zoals de Benedictijnen, Cisterciënzers, Carthusiërs, Dominicanen en Franciscanen, die in grote lijnen dezelfde idealen delen maar verschillen in nadruk: contemplatie versus actieve dienstverlening.

Een kernonderdeel is de liturgie en het dagelijkse gebed. Gedurende de dag worden gebedsmomenten gehouden volgens de kloosterkalender, vaak aangevuld met stille contemplatie of lectio divina. Daarnaast is arbeid een integraal onderdeel van het leven: landbouw, handwerk, kopiërwerk in vroegere tijden, studie en onderwijs. Gemeenschappelijke maaltijden en regels rondom stilte dragen bij aan de sociale orde van de gemeenschap.

Het leven in kloosters is doorgaans gestructureerd door geloften, een noviceperiode en uiteindelijk de professie van eeuwige geloften. Sommige kloosters zijn geheel afgesloten, andere zijn minder gesloten en richten zich op vrede, onderwijs, zorg of opvang voor armen. Sinds de middeleeuwen waren kloosters centra van onderwijs, wetenschap en cultuur; in de moderne tijd bestaan zowel contemplatieve als actieve kloosters, vaak met een combinatie van gebed, arbeid en dienst aan de gemeenschap.