inhibitieconstante

De inhibitieconstante Ki is een maat voor de potentie of affiniteit van een inhiberend molecuul ten opzichte van een enzym of receptor. In de moleculaire biologie wordt Ki gedefinieerd als de dissociatieconstante van het enzym–inhibitorcomplex EI bij evenwicht: E + I ⇌ EI, Ki = [E][I]/[EI]. Een lagere Ki duidt op een hogere affiniteit en dus op een krachtiger inhibitor. Ki is een intrinsieke parameter van de stof en hangt af van temperatuur, pH en de samenstelling van de omgeving; hij is bedoeld onafhankelijk te zijn van het totale enzymaantal in de reactie.

Ki wordt vaak gebruikt voor reversibele inhibitie. Bij competitieve inhibitie is er een relatie tussen Ki en de IC50 (de inhibitieconcentratie die 50% van de activiteit remt): IC50 = Ki (1 + [S]/Km), onder bepaalde assaycondities; bij andere typen inhibitie geldt een andere relatie. Ki kan worden bepaald met kinetische methoden zoals Dixon- en Lineweaver-Burk-plots of Schild-analyses, die de aard van de inhibitie helpen onderscheiden.

In de farmacologie geeft Ki een maat voor de potentie van een geneesmiddel als inhibitor: een lage Ki betekent dat een kleine hoeveelheid nodig is om inhibitie te bereiken. De term Ki wordt ook toegepast bij receptorbinding, waar het de affiniteit van een antagonist voor een receptor aangeeft.

Samengevat: inhibitieconstante Ki is de dissociatieconstante voor het enzym–inhibitorcomplex, een maat voor de potentie van een inhibitor onder gecontroleerde omstandigheden, en vormt een basis voor vergelijking tussen inhibitors en voor de interpretatie van kinetische data.