haloclijn

Een haloclijn is een laag in een watermassa waarin de saliniteit (zoutgehalte) snel met de diepte verandert. Deze duidelijke verticale saliniteitsgradiënt vormt vaak een onderscheidende scheiding tussen zuurder water aan het oppervlak en zouter water in de diepte.

Oorzaken en ontstaan: haloclines ontstaan vooral door verfrissing van het oppervlak (door rivierafvoer, neerslag of smeltwater) of door verdamping naast zones met brakke of zoute watermassa's. Een haloclijn kan het gevolg zijn van seizoensgebonden of geografische variatie in zoutgehalte, en treedt vaak op in combinatie met een dichtheidsgradiënt die de verticale menging beperkt. Soms valt de haloclijn samen met de pycnocline, de grens waarin de dichtheid verandert, maar hij kan ook apart voorkomen van een thermocline, de temperatuurgradiënt.

Kenmerken en meting: de sterkte en diepte van een haloclijn variëren sterk per locatie en periode. In kustvormen en estuaria kan de haloclijn zich dicht bij het oppervlak bevinden en tijdelijk zijn; in open zeeën kan hij dieper en minder uitgesproken zijn. Saliniteit wordt gebruikt in eenheden als PSU (practical salinity units), en de haloclijn wordt gekenmerkt door een hoge dS/dz-waarde (verandering van saliniteit met diepte).

Invloed en belang: haloclines beïnvloeden verticale menging, zuurstoftoevoer en de verspreiding van voedingsstoffen, wat gevolgen heeft voor ecosystemen, het verdwijnen of voorkomen van habitats en voor akoestische eigenschappen van waterkolommen. Gerelateerde termen zijn halocline, pycnocline en thermocline.