flexibiliteitsbeleid

Flexibiliteitsbeleid is een verzamelterm voor beleid en maatregelen die gericht zijn op het vergroten van de flexibiliteit op de arbeidsmarkt en in de economie. Het beoogt bedrijven in staat te stellen snel in te spelen op veranderingen in vraag en productie, terwijl werknemers sociaal ondersteund blijven. In de praktijk omvat flexibiliteitsbeleid zowel vormen van flexibel werk (zoals tijdelijke of deeltijdcontracten en uitzendwerk) als maatregelen die de inzetbaarheid van werknemers vergroten.

Doelstellingen van flexibiliteitsbeleid zijn onder meer het verbeteren van de aanpassingsruimte van de arbeidsmarkt, het terugdringen van structureel werkloosheidsgegelijk, het bevorderen van werkgelegenheid en productiviteit, en het ondersteunen van ondernemerschap. Een fundamenteel thema is flexibiliteit in combinatie met zekerheid voor werknemers, vaak samengevat onder het concept flexicurity: flexibiliteit voor werkgevers met een sociaal vangnet en mogelijkheden voor her- en bijscholing voor werknemers.

Instrumenten en beleidsinstrumentarium omvatten legale kaders voor flexibele arbeid, overdraagbare sociale bescherming voor flexibele werknemers, en activeringsmaatregelen zoals opleiding, matching en arbeidsbemiddeling. Overheid, werkgeversorganisaties en vakbonden spelen een rol bij het vormen van collectieve afspraken en subsidies of incentives voor het aangaan van bepaalde contractvormen of investeringen in training.

Discussies rondom flexibiliteitsbeleid gaan vaak over balans tussen economische wendbaarheid en arbeidszekerheid. Voorstanders benadrukken verbeterde concurrentiekracht en werkgelegenheid, terwijl critici zorgen uiten over inkomenszekerheid, positie van werknemers en krijgspositie van lonen in flexibele relaties. Het beleid varieert per land en periode, afhankelijk van economische omstandigheden en sociale normen.