bakteriebelasting

Bacteriebelasting, ook wel bacteriële belasting genoemd, is de hoeveelheid bacteriën die in een bepaald monster aanwezig is. De belasting wordt meestal uitgedrukt als aantallen per eenheid (bijvoorbeeld CFU per gram of per milliliter) of als genetische kopieën per volume. Een belangrijk verschil is tussen levende en totale bacteriën, aangezien DNA van dode cellen mee kan geven aan sommige metingen.

Meetmethoden omvatten cultuurgebaseerde tellingen (zoals CFU) na incubatie en moleculaire technieken (bijv. qPCR, digitale PCR) die DNA van bacteriën detecteren. Cultuurmethoden geven viabele cellen weer maar kunnen sommige soorten missen; moleculaire methoden detecteren DNA ongeacht viabiliteit. Soms worden beide benaderingen gecombineerd, afhankelijk van de context en validatie-eisen.

Toepassingsgebieden zijn onder meer de gezondheidszorg (infecties en kolonisatie beoordelen), voedsel- en drankenindustrie (pathogenen en spoilage-organismen onder limieten houden), en water- en milieuonderzoek (indicatorbacteriën zoals E. coli monitoren). In de farmaceutische productie is strikte controle op steriel handelen en productieketens essentieel.

Factoren die de belasting beïnvloeden zijn besmetting, opslag- en verwerkingscondities, temperatuur, vochtigheid, pH en samenspel met andere micro-organismen. Interpretatie vereist context: het type monster, representativiteit van de steekproef en relevante normen of richtlijnen.

Een belangrijke beperking is de variatie tussen matrices en methoden. Standaardisatie van methoden en duidelijke rapportage zijn cruciaal voor betrouwbare vergelijking en risicobeoordeling.