antipredatorstrategieën

Antipredatorstrategieën zijn aanpassingen van organismen die predatie voorkomen of de gevolgen ervan beperken. Ze ontstaan door natuurlijke selectie en komen voor op meerdere niveaus: morfologisch, gedragsmatig, fysiologisch en in interactie met het milieu. Vaak werken verschillende strategieën samen en hun belang hangt af van de soort, de aanwezige predatoren en de leefomstandigheden.

Morfologische en chemische strategieën omvatten camouflage (cryptische kleuring of achtergrondafstemming) waardoor een dier minder opvalt; masquerade, waarbij het dier een onschadelijk object nabootst; aposematische kleuring die waarschuwt voor gif of onaangename smaak; en mimicry (bijv. Batesiaanse of Mülleriaanse imitatie). Gedragsstrategieën omvatten vluchten, bevriezen, afleiding of misleidende vertoningen, alarmroepjes en groepsgedrag zoals gezamenlijke waakzaamheid of gecoördineerde bewegingen om predatie te bemoeilijken. Sociale strategieën vergroten de kans op overleving door samenwerking en informatie-uitwisseling.

Fysieke en chemische verdedigingsmechanismen omvatten harde lichaamsdelen, stekels en beschermende pantser- of schildstructuren; gif of irriterende chemicaliën; en autotomie (verlies van ledematen) als afschrikmiddel. Ecologische strategieën omvatten tijd- en plaatsselectie (nacht- of schemeractiviteit), het kiezen van beschutte habitats en migratie. Omdat predatie een sterke drijfveer is voor selectie, combineren veel soorten meerdere strategieën, wat kan leiden tot een evolutionaire wapenwisseling met predatorgemeenschappen.