Zbawienie

Zbawienie, w języku polskim, oznacza przeważnie „salvation” lub „redemption” i odnosi się do uwolnienia od grzechu, zła lub niebezpieczeństwa oraz do ostatecznego przeznaczenia człowieka, na przykład życia wiecznego. Słowo wywodzi się od czasownika zbawić; w użyciu potocznym i teologicznym łączy się z pojęciami odkupienia, wyzwolenia czy wybawienia.

W chrześcijaństwie zbawienie jest centralnym pojęciem soteriologicznym. Różne tradycje różnią się w interpretacji drogi do zbawienia. W Kościele katolickim zbawienie postrzega się jako dar łaski Bożej, osiągany przez wiarę w Jezusa oraz udział w sakramentach i praktykach duchowych, a także poprzez dobre uczynki. W tradycji protestanckiej kładzie się nacisk na usprawiedliwienie przez wiarę oraz łaskę (sola fide i sola gratia), choć również uznaje się przemienienie życia wierzącego. W Kościołach wschodnich dominuje idea teosis, czyli udziału człowieka w Bożym życiu poprzez współpracę z łaską i duchowy rozwój. Eschatologicznie zbawienie wiąże się z nadzieją życia wiecznego, zmartwychwstaniem ciała i ostatecznym sądem.

Poza kontekstem chrześcijańskim termin ten bywa używany także w tłumaczeniach Biblii oraz w ogólnym języku religijnym jako wyraz nadziei na duchowe lub narodowe wyzwolenie. W języku potocznym zbawienie może oznaczać także ratunek w niebezpieczeństwie lub uratowanie od problemów.

Zbawienie bywa także analizowane w kontekstach teologicznym, filozoficznym i literackim, jako temat ludzkiej nadziei, etycznego sensu życia i relacji człowieka z transcendencją.