Wanddikte

Wanddikte is de afstand tussen de binnen- en buitenkant van een muur en is een belangrijke eigenschap voor de constructie, isolatie, geluidwering en beschikbaarheid van ruimte binnen een gebouw. De dikte wordt beïnvloed door de functie van de muur (exterieur, drager, scheiding), het gebruikte materiaal en de benodigde prestaties.

Er zijn verschillende soorten wanden. Exterieurwanden kunnen bestaan uit massieve metselwerkwanden of spouwwanden. De totale dikte daarvan ligt meestal tussen circa 240 en 360 millimeter, en kan door isolatie in de spouw verder toenemen tot 270–380 millimeter of meer. Binnenwanden zijn meestal dunner en dienen vooral als scheiding tussen ruimtes; veel voorkomende diktes liggen tussen ongeveer 75 en 150 millimeter, afhankelijk van het materiaal (bijvoorbeeld gipsplaat, houtframe of blokkenstenen).

De wanddikte varieert op basis van factoren zoals structurele belasting, gewenste thermische isolatie, akoestische isolatie, brandwerendheid en ruimte voor installaties (leidingen en kabels). Bij renovatie kan de bestaande dikte bepalend zijn voor wat nog mogelijk is, bijvoorbeeld bij het weghalen of plaatsen van tussenwanden. Ook bouwvoorschriften en normen stellen eisen aan de benodigde isolatiewaarden en brandveiligheid, wat invloed heeft op de gewenste of vereiste wanddikte.

Metingen van wanddikte gebeuren meestal in millimeters, gemeten tussen de buitenste en binnenste oppervlakken van de muur. Bij muren met afwerking (zoals stucwerk of bekleding) kan de afwerkdikte een deel van de totale dikte uitmaken.

Wanddikte is thus een cruciale parameter in ontwerp, constructie en onderhoud, die energie-efficiëntie, comfort en ruimtelijke indeling beïnvloedt.