Lichaamslandmarks

Lichaamslandmarks, ook wel anatomische landmerken genoemd, zijn vaste referentiepunten op het menselijk lichaam die artsen, studenten en onderzoekers gebruiken om de positie van onderliggende structuren vast te stellen. Ze dienen als oriëntatiepunten bij palpatie, beeldvorming en chirurgische planning, en maken het mogelijk om lichaamsmaten te standaardiseren in onderzoek en klinische praktijk.

Landmarks kunnen extern op de huid liggen of intern in relatie tot botten en organen. Voorbeelden van externe landmerken zijn de navel (umbilicus), de rand van de borstkas nabij het borstbeen (sternum), de schoudertop (acromion), de voorste bovenste bekkenrand (ASIS) en de bekkenkam (iliac crest). Interne landmerken verwijzen naar posities die men betrekt op onderliggende structuren, zoals de positie van de wervelkolom, het hart en grote vaten, die vaak in beeldvorming of lichamelijke metingen worden afgeleid.

Toepassingen zijn onder meer palpatie, radiologische beeldvorming, klinische metingen en chirurgische planning. Landmarks worden aangeleerd in medische opleiding en dienen als standaardreferenties om samenwerking tussen verschillende vakgebieden te vergemakkelijken.

Beperkingen: individuele variatie in lichaamsbouw, littekenweefsel, obesitas of spiermassa kan de duidelijkheid of bruikbaarheid van sommige landmerken beïnvloeden. Daarom worden landmerken vaak aangevuld met beeldvorming (zoals röntgen, CT of MRI) of met andere referentiepunten.