Labeltechnieken

Labeltechnieken, ook wel labelingstechnieken genoemd, zijn methoden om een detecteerbaar label aan een molecuul, celonderdeel of materiaal te koppelen. Het doel is de aanwezigheid, locatie, beweging of hoeveelheid van het doelmolecuul te volgen met een signaal zoals licht, straling of een chemische reactie. Labeltechnieken worden breed toegepast in biologie, geneeskunde, chemie en materialenonderzoek.

Veelvoorkomende labels omvatten fluoroforen (fluorochromen) voor fluorescente beeldvorming en flow cytometrie; radioactieve isotopen voor PET- en SPECT-imaging; biotine of haptens voor indirect labeling via antilichamen of streptavidine; en tags zoals GFP of enzymlabels zoals horseradish peroxidase (HRP) voor directe detectie.

Labeltechnieken bestaan uit directe labeling, waarbij het label rechtstreeks aan het doelmolecuul wordt bevestigd, en indirect labeling via antilichamen, genetische tags of affinity labels. Belangrijke toepassingsgebieden zijn fluorescent labeling voor cel- en molecuulvisualisatie, immunolabeling voor eiwitdetectie en metabolische labeling zoals SILAC en BONCAT.

Beperkingen omvatten mogelijke verstoring van de functie van het doelmolecuul door het label, fotobleaching bij fluorescente labels en nonspecifieke binding. De keuze van label en methode hangt af van de onderzoeksvraag, gewenste gevoeligheid, beschikbare detectieapparatuur en of experimenten in vitro of in vivo plaatsvinden. Goede controles en validation zijn essentieel.